door Martine Godts
Vandaag 30 september half twee, oktober staat voor de deur. Ik bestel een glas witte wijn en volg de vriendelijke dame, die me een strategische observatietafel aanwijst. Voor de coronacrisis toesloeg was ’t Werkhuys nog een gezellige, rumoerige en bomvolle ontmoetingsplaats, nu is het een rustige plek. Het is 5 voor 2. Ik tel nog net geen 10 personen. De enige bekende die ik opmerk, is de Willy. Glimlachend komt hij naar mijn tafeltje en geeft me héél blij een elleboogstootje. Ik vertel hem dat Hans met zijn project van United Objects niet meer naar ’t Werkhuys komt, maar het nu in Permeke, NOVA en het Mas opnieuw heeft opgestart. Ik geef hem een flyer met de nieuwe informatie. Gretig neemt hij die aan en knikt blij met zijn hoofd ‘ja’, wanneer ik hem over de bib Permeke vertel. Hij groet me al zwaaiend met een brede glimlach en weg is hij. Wat later zie ik hem buiten aan een tafel met andere medewerkers eten en maak een foto van hem. Zijn dag kan niet meer stuk.
Ik bestel een tweede glas witte wijn en wanneer ik weer aan mijn ‘uitkijktafeltje’ zit, merk ik op dat er gebiljart wordt aan één tafel mét mondmaskers! Half 3. Al mijmerend luister ik naar het getik van de keus tegen de ballen. Het klinkt vertrouwd en het maakt me rustig en blij. Herinneringen …
Tevreden zie ik mezelf weer naar wildvreemde mensen toestappen en hen uitnodigen om mee vierkantjes komen te tekenen met Hans Bossmann. Wat ze nog niet weten, is dat hij hen zal vragen om een wit Kruithofvoorwerp met streepjes te betekenen. Walter, Jef, Mus, Eric, Hildegarde, Karin, Louis, Lily, Robin, Hannah …
Ik bestel nog een laatste glas. Nicole, de vriendelijke dame achter de toog, vraagt me waarom ‘den Hans’ niet meer komt. Blijkbaar heeft Hans met zijn project ook bij de medewerkers een positieve indruk nagelaten.
Het is half 4. Ik heb met Hans afgesproken dat ik van 1 tot 4 uur hier aanwezig zou zijn, OK, nog even dan. Ik droom even weg …
“Hallo, ik versta dien Hollander nie, wa bedoelt die na?” Ons Jefke, die altijd voor hij naar de circusles ging nog even mee kwam tekenen. Mus en Walter die rustig zaten te eten, terwijl Jef bijna bovenop ons Ikea-tafeltje zat en dan verdween. Het startschot was gegeven voor een prettige, artistieke namiddag. We ont-moetten fijne, interessante mensen, we maakten zelfs vrienden! United Objects liep hier als een trein. Jammer dat het onderbroken werd door corona. Het is bijna 4 uur, ik denk dat er geen bekende meer komt opdagen. Ik breng mijn leeg glas en het registratieblaadje naar de toog en bedank Nicole voor alle goede zorgen. Ik stop de flyers in mijn tas. Ik kijk nog een keer langzaam rond in de zaal met een teder en warm gevoel.
Hoe dan ook, tekenaars, groot en klein, jong en oud; mensen die zélfs nog een wit Kruithofvoorwerp thuis betekend hebben, dankjewel dat jullie het project United Objects mee waargemaakt hebben. Tot weerziens!
Tine
United Objects 