Opgewekte stemmen

Deze ochtend is Nova een bijenkorf. De vloer wordt gedweild. Margot peutert routing-tape van de vloer. Bart sleept kasten en stoelen. Vrijwilligers lopen heen en weer van de keuken naar de foyer. Bezoekers melden zich met hun vragen bij Hamid aan de ontvangstbalie. Op de achtergrond hoor ik gezeur van een stofzuiger en daarachter het gejank van een zaagmachine. Voor het eerst sinds de lockdown ben ik terug in Nova met mijn project United Objects.

Overal staan en liggen restanten van het nieuwe theaterprogramma dat gisteravond werd gepresenteer. Artiesten gaven een kijkje in keuken van hun nieuwe voorstelling. Het cursusaanbod werd op humoristische wijze aangekondigd. Voor de gelegenheid was de inrichting aangepast. Een rode loper met tent buiten als onthaal, een bar binnen en een speciale routing. De kelder was tot kleine zaal omgebouwd. Bezoekers verdeeld in twee grote bubbels. Na afloop was het nog een serieuze uitdaging om de vereiste afstand te behouden. 

Hamid vertelt dat hij pas om 01:00 thuis was; er was nog veel op te ruimen. Ik draai me om en kijk de entreehal rond. Op mijn vitrinekast met Kruithofvoorwerpen staat een groot bord met de Corona-regels. Het is een huiselijke zithoek geworden met vier lage eenzitters, een grote varen en een nog grotere bananenplant. Het overvloedige daglicht tovert een warme gloed. Er zitten een man en een vrouw in de eenzitters. Ze gebruiken beide een half betekend Ikea-tafeltje als bureau voor een zwarte laptop en kartonnen koffiebeker. De tafeltjes zijn nog niet gecoat. In de vitrine staan twee Ikea-tafeltjes die wel helemaal betekend zijn, én gecoat. Beter zouden ze die gebruiken. 

Mijn gedachten worden onderbroken door een stem. “Wil je ook koffie?”, hoor ik Hamid vragen. Hij doet zijn mondmasker omlaag en neemt een slok. “Hé”, zeg ik, “je hebt een snor en een baardje!” Hij lacht.

“Bent u van Antwerpen?”, vraagt de vrouw die in de eenzitter zat. “Nee, ik ben van Holland.” antwoord ik. Ze vraagt alle bezoekers om te stemmen voor haar project bij de Burgerbegroting. Vandaag is de laatste dag om stemmen te werven.

Hoe ga ik te midden van alle drukte een rustige werkplek kunnen maken?, vraag ik me af. Er is te weinig ruimte voor twee werktafels, vier eenzitters, de planten, de vitrine en drie mensen. Waar zijn de werktafels eigenlijk? Hoe krijg ik de “Ikea-tafeltjes omgewisseld? Hamid gaat mee op zoek naar de werktafels. We vinden ze niet. 

Bart weet dat ze achter het gordijn van het podium in de grote zaal staan. Hij brengt ze naar me toe, in de entreehal. De man en de vrouw van de Burgerbegroting vinden het te krap worden en verplaatsen hun spullen naar het Webpunt, waar de computers al lang weg zijn. 

Tijdens de lunch komen er twee mannen van de Burgerbegroting binnen. Lou en Stefaan, zijn leden van een atletiekvereniging, die ook Burgerstemmen werven. Mensen moeten meer bewegen, is het thema. Iedereen die druk bezig was, zit in de foyer te eten. Het is toch fijn om te zien dat de Ikea-tafeltjes gebruikt worden. Er zijn geen bezoekers. Lou en Stefaan besluiten mee vierkanten te komen tekenen. “Ik had nooit verwacht nog eens aan een kunstwerk mee te werken” zegt Lou. “Mijn zoon is afgestudeerd aan Sint Lukas, in fotografie en video. Hij is vierendertig en werkt ergens op een kantoor.”

De vitrine blijkt na zes maanden Corona stoffig geworden. Een glazen raamhanger ligt onderin, maar is niet gebroken. De zuignaphaak ligt er naast. Drie kleine cactussen zijn ook stoffig, maar springlevend. Eentje staat in bloei. 

Dan hoor ik opgewekte stemmen. Christiane en Touria komen de entreehal binnen. Die hoorde ik zes maanden geleden voor het laatst. Christiane zegt: “ik heb gewoon doorgewerkt hoor. Mag ik laten zien wat ik heb gemaakt?”