Hoe ziet United Objects er uit door de ogen van een ander? Tine helpt elke woensdag mee, corrigeert de fouten in mijn verhalen, ze heeft ook een Kruithofobject mee naar huis genomen om te betekenen. Daarover schrijft ze:
Toen ik 5 jaar was, heb ik de zin om te tekenen afgeleerd. Hoe dat kwam? De opdracht van Zuster Heremilindis: teken ‘De Wonderbare Visvangst’. De schrik zit er sindsdien goed in en is tekenen een taboe geworden.
Toen Hans Bossmann het project “United Objects” lanceerde om met mensen en hun creativiteit in contact te komen, door samen met hem vierkantjes te tekenen op Ikea-tafeltjes, ging ik overstag. Vierkantjes en streepjes tekenen, dat kan ik ook. Ik nam een stift en ging mee tekenen. “Allez, ik probeer het, ‘vooruit met de geit’ (stift)”.
Op een woensdagnamiddag in ’T Werkhuys vroeg Hans me of ik ook een voorwerp mee naar huis wilde nemen. Het ding in kwestie ligt hier nu al 4 maanden in huis stof te verzamelen. Een zware rechthoekige kader van loodglas met een reeds uitgelijnde figuur van een wapenschild. Verdorie, het wordt nu stilletjes aan tijd om het te betekenen! Hoe moet dat nu: een inhoud ‘betekenen’ met streepjes, golvende lijntjes, vierkantjes ? Mag ik het ook alleen ‘versieren’? Mag ik het ook …? Ik denk dat ik een ‘tekenliefhebbers-block’ heb!!!
Ineens schiet me iets te binnen. In mijn Engelse les om voor mijn leerlingen ‘It’s its tail’ te visualiseren (dieren zijn in het Engels grammaticaal onzijdig), tekende ik onhandig en zéér primitief een ‘pussycat’ met een lange staart (tail) op het bord. Lachen, gieren, brullen in de klas! “Hebben jullie het nu begrepen?
Vrijdagochtend. Ik teken de dikke uitstulpende lijnen van de raamhanger over op een kladblad. Wat een gepruts is me dat! Maar ik kan het toch, hé? Weet je wat? Ik beteken eerst de randen van het wapenschild (als ware het een bord!) met een aantal verdoken letters van de zin: “It’s its tail (staart)!” Zo, nu leg ik de ‘gewezen stofvanger’ weg tot morgen. Het betekenen vraagt ruimte en tijd om mijn fantasie te laten rijpen.
Zaterdagochtend. Met een potlood teken ik héél dunnetjes de contouren van de kat. Een geïnteresseerde toeschouwer zegt me: “Zoek het niet in een figuratief resultaat. Je kan de poes verstoppen in de te betekenen ruimte.” Ik teken op een kladblad mijn vermaarde primitieve ‘Pussycat’. “Mevrouw, zijn dat borsten en piemels?” vroegen mijn leerlingen indertijd. “Nee, dat zijn de 4 poten en een staart! Seksuele opvoeding doen we een andere keer!” Tijdens het betekenen van de poes herinner ik me hoe ik mijn leerlingen met veel humor lesgaf, zoals bijvoorbeeld om hen de Engelse uitspraak met Brits accent aan te leren, vertelde ik hen met vervormde stem dat ik een vriendin van Queen Elisabeth II ben. Ik bezoek haar geregeld en dan drinken we een aantal kopjes thee.
Zondagochtend en -namiddag. Vandaag wil ik de raamhanger volledig afwerken. Doe dat eens met een multifocale bril! In het begin is het niet zo leuk, maar geleidelijk aan begint mijn zwarte stift als het ware vanzelf te betekenen! Heerlijk, toch? Drie uren beteken ik met plezier het voorwerp. Uiteindelijk werk ik met mijn neus zo goed als erop, de raamhanger af. Tada! Klaar! Mijn werkstuk wordt door mijn grootste fan bewonderd! Ik ben blij en trots op mezelf! Flits! Flits! Een foto en zelfzeker en tevreden doorsturen!
United Objects 