Hoe ziet United Objects er uit door de ogen van een ander? Kris Philips probeerde het try-out project te vermijden, in de zomer van 2019, op de Zomeracademie bij Brussel. Later in Antwerpen liep ze er toch tegen aan. Ze plaatste haar ‘(On)interessante gedachte van de dag’, op 4 april, zo op haar Facebookpagina:
“Krista, wat zijt gij aan ‘t maken? Een visnet? Allez, laat het eens zien, kan de klas nog eens lachen.” De kleine corpulente trol met dikke bril, nasale stem, had gevraagd een siernapje te haken!!! Voor onze moeders. Voor bij de thee.
Toen ik besefte dat we thuis alleen koffie dronken nam ik een besluit.
Ik zou nooit nog iets met mijn twee linkse handen doen. Geen tekenen, breien, haken, knutselen.
Ik leefde mijn leven liever op de verbale weg.
Maar zoals de cyclus van de seizoenen, kwam het steeds weer terug. Zonder het besef dat het een trauma was. Het was er altijd weer.
Ook negen maanden geleden (een symbolisch getal) liep ik argwanend met een grote boog rond de vierkante Ikeatafels in Destelheide, tijdens mijn geliefde zomeracademie.
De uitnodiging om vierkanten te tekenen, en voorwerpen betekenis te geven voelden even bedreigend als het Coronavirus. Afstand houden. Door een samenloop van schrijfopdrachten, witte nijlpaarden en zwarte stiften op hun rug, moest ik wel. Tekenen. Niet volgens regels of wetten maar vanuit plezier om te ontdekken, vanuit je gevoel en je rijk van fantasie.
Maanden later komt de eigenaar van die magie op mijn pad. Wat later aan mijn keukentafel. We zoeken naar een samenhang in dit bizarre verhaal.
Ik twijfel, niet aan zijn degelijkheid, maar aan mezelf. Weken later durf ik het toch: het huwelijk tussen het dikke beest en de stift. Negen maanden later nu, alweer, met een ongekend plezier.
Omdat in Coronavrijetijden vandaag 4 april er heel anders had uitgezien.
Dan waren alle United Objects van Hans Bossmann verzamelt in het MAS.
Ter compensatie, als fan, maakte ik met mijn hart in mijn handen twee “Ikeatafeltjes”. Apart kennen ze geen bestaan. Maar door de erfenis van Jaap Kruithof blijven ze voor altijd verbonden. Over de grenzen heen.
Een puzzel. Twee stukken.
United Objects. Het project van Hans Bossmann.
Mijn klein gelukske.
Het symbool om door te gaan in alle twijfels.
Een oefenen in durven falen.
Een schuilplek in bange dagen.
Een yoga voor mijn gevoelig hoofd.
Een rust in de onrust.
Een loslaten.
Een zoeken naar dat wat een mens betekent.
Een zwart-wit verhaal in alle kleuren van de regenboog.
(Fragment uit: “De mevrouw van de vierkante ambassade”).
P.S. Mijn moeder heeft mijn “visnet” heel trots onder de koffiepot gezet.
Foto op de beginpagina: “Twee Ikeatafeltjes” door Kris Philips.
United Objects 